Osobą, która nie inwestuje własnego kapitału w proces produkcji jest pracownik. Za wykonaną przez siebie prace otrzymuje on wynagrodzenie od pracodawcy, które zazwyczaj wypłacane jest raz w miesiącu lub raz na tydzień. Układ pracodawca pracownik jest układem stricte zależnym. Stopień przygotowania pracowników do wykonywania pracy na określonym stanowisku dzieli sile roboczą na pracowników wykwalifikowanych, przyuczonych i niewykwalifikowanych. Pracownicy wykwalifikowani posiadają odpowiednie przygotowanie teoretyczne i praktyczne. Pracownicy przyuczeni posiadają tylko niektóre umiejętności wykonywania danego zajęcia i są to zazwyczaj uczniowie i studenci. Natomiast pracownikiem niewykwalifikowanym nazywamy pracowników, którzy nie maja żadnego przygotowania do wykonywania konkretnych zadań na danym stanowisku. Koszt pracy określa się zwyczajowo jako roboczogodzinę, a wynagrodzenie, które jest wypłacane okresowo przywykło się nazywać pensją. Jeżeli na rynku pracy bezrobocie jest stosunkowo duże, wtedy pracodawcy mogą wykorzystywać pracowników, dyktując im bardzo niskie wynagrodzenia. Wtedy nie zamierzają oni inwestować w nowe technologie zwiększające wydajność pracy. Jeżeli natomiast na rynku pracy brakuje odpowiedniej siły roboczej, wtedy pracodawcy proponują pracownikom dodatkowe korzyści, na przykład pod postacią bogatych pakietów socjalnych.
Sytuacja u naszego wschodniego sąsiada, Litwie, w ostatnim czasie uległa znacznemu pogorszeniu. Niewątpliwie ma to wpływ na tamtejszy rynek pracy. Jak podają tamtejsze Urzędy Pracy coraz większym zainteresowanie cieszą się oferty zatrudnienia z zagranicy. Liczba osób opuszczających Litwę w celach zarobkowych może wzrosnąć dwukrotnie. Emigracja nie jest tylko i wyłącznie związana z poprawa wynagrodzenia ale także znalezieniem jakiegokolwiek zatrudnienia. Bezrobocie na Litwie wynosi obecnie 8,2%. Wiele osób w latach prosperity zaciągnęło duże zobowiązania finansowe, które teraz trzeba spłacać. Część ekspertów obwinia rząd, który nie podejmuje radnych działań by zapobiec emigracji a wręcz nie zauważa tego problemu. Według nich władzom jest na rękę taka sytuacja. W fali nowej emigracji są głownie te osoby, które najbardziej są niezadowolone sytuacji w kraju. Jest to bardzo duża liczba pracowników zdolnych do pracy i stanowi oni około 10% wszystkich mieszkańców tego państwa.
Jak bumerang wraca sprawa warunków pracy górników w polskich kopalniach. Tym razem związki zawodowe i pracodawcy usiądą za stołem i będą rozmawiać o wzroście wynagrodzeń w tym roku. Do rozmów włączyło się Ministerstwo Gospodarki, które jest łącznikiem między dwoma stronami. Wedle deklaracji urzędników rząd nie wywiera nacisku na zarządy spółek węglowych w sprawie płac. Dementuje tym samym informacje prasowe jakoby miało to miejsce. Ta informacja na pewno ucieszyła pracowników kopalń bo właśnie w tym widzieli oni przyczynę braku podwyżek. Zarząd spółek godzi się na 1,2% wzrostu co jest nie do zaakceptowania. Górnicy żądają 10%. Niektóre spółki zapowiadają wręcz zamrożenie plac w tym roku. Warto również dodać, że związki zawodowe są zbulwersowane tym, że w dobie kryzysu ekonomicznego zarząd spółek węglowych pragnie zwiększyć swoje wynagrodzenia o 6,9% jedynie dla sienie. Jest to nie do przyjęcia- grzmią związkowcy i upominają się o swoje podwyżki. Podczas spotkań omawiane były również kwestie tak zwanych opcji walutowych. Górnicy chcą zostać poinformowani czy i ewentualnie jakie szkody poniosły spółki węglowe na ryzykownych transakcjach.